Këto fakte tregojnë qartë fytyrën e vërtetë të atyre që e krijuan këtë propagandë kaq të fuqishme kundër organizatave dhe fondacioneve islame me pretekstin e “luftës kundër terrorizmit”, ku pasoja më e madhe ishte kostoja humane.
Gjenocidi nuk është një fenomen i izoluar, por një model i përsëritur i spastrimit etnik dhe represionit, shpesh i justifikuar nga ideologji supremaciste dhe interesa gjeopolitike.
Normalizimi i ndjenjave anti-muslimane, të nxitura nga forcat politike të ekstremit të djathtë dhe media si bashkëfajtore, ka krijuar një klimë ku dhuna kundër muslimanëve jo vetëm që tolerohet, por shpesh injorohet.
Pas përfundimit të Luftës së Ftohtë u pa e nevojshme të krijohej perceptimi i "kërcënimit islamik" për të justifikuar vazhdimin e mbeshtetjes amerikane për Izraelin.
Kjo ese, e para e këtoj lloji, trajton qasjet teorike kryesore mbi konceptet e Islamofobisë dhe racizmit anti-musliman, të pranishme në literaturën akademike.
Në histori njihen përpjekje të herëpashershme për “kthim në identitet”, me anë të spastrimit të elementeve kulturore që nuk mbahen si autentike, sepse janë shtuar nga pushtues apo janë huazuar nga kultura të tjera.
Mbështetja e pakushtëzuar e SHBA-së për Izraelin, pavarësisht gjenocidit të vazhdueshëm në Gaza, si dhe rritja e Islamofobisë në partinë demokratike dhe republikane është bërë një vijë e kuqe për shumë muslimanë amerikanë.