Nga Hilary Aked
Jo të gjithë islamofobët janë sionistë. Disa tregojnë pak interes për Izraelin. Disa të tjerë janë anti-semitë dhe islamofobë e nuk e pëlqejnë Izraelin, kryesisht për vetë deklarimin si shtet “hebre”, e jo për arsye të shpronësimit dhe spastrimit etnik të palestinezëve.
Por, shumë të tjerë e hyjnizojnë Izraelin. Lëvizja anti-islame, një damar i të djathtës ekstreme që po rritet në Europën veriore dhe perëndimore e në SHBA, e sheh Izraelin si një mburojë kundër asaj që e konsideron si ekspansionizëm islamik.
E respektojnë Izraelin për shkak se është shtet shumë i militarizuar, i bazuar në ideologjinë e ekskluzivitetit etnik. E shohin atë si një model për të ashtuquajturin “Perëndim”.
Ndërkohë, frika dhe neveria që fundamentalistët e krishterë kanë për Islamin i bën ata që të mos marrin parasysh asnjë referencë nga realiteti empirik, siç është ekzistenca e palestinezëve të krishterë, të cilët shtypen nga Izraeli në të njëjtën mënyrë si palestinezët muslimanë. Ata i kurorëzojnë qëndrimet e dy grupeve me nocionin e përbashkët të “trashëgimisë judeo-kristiane”.
E përsëris, ndërthurja e racizmit të sëmurë anti-musliman dhe mbështetja e pakursyer ndaj Izraelit nuk nënkupton domosdoshmërisht refuzimin e anti-semitizmit, siç kanë treguar edhe deklaratat e bëra në të kaluarën nga njerëz si John Hagee i grupit të quajtur Christians United For Israel (CUFI) , “Të Krishterët e Bashkuar për Izraelin”.
Duke nisur nga origjina biblike, idetë e tyre gjejnë shprehje në politikën e përzier me fe, e cila ka ndikim të madh, sidomos në Amerikën veriore.
Nga ana tjetër e ekuacionit, nuk do të ishte e saktë të themi se të gjithë mbrojtësit e Izraelit janë të angazhuar në përhapjen e ndjenjave anti-muslimane. Gazetari amerikan Peter Beinart, një sionist liberal, është shembulli i një mbështetësi të Izraelit, i cili ka qenë i përfshirë të paktën një herë në një iniciativë kundër Islamofobisë.
Megjithatë, shembuj të tillë janë të rrallë. Think-tanket izraelite si Reut Institute, e kanë pranuar prej kohësh se sionistët liberalë përbëjnë kërcënimin më të madh strategjik për lëvizjen e njohur Boycott Divestment Sanctions (BDS), “Bojkot, Shpronësim, Sanksione”. Ata kanë rastin më të mirë që të ndalojnë rritjen e saj duke u pozicionuar politikisht në qendër. E megjithatë, është sionizmi i krahut të djathtë ai që vazhdon të dominojë qarqet pro-izraelite.
Sionistët e krahut të djathtë janë munduar që ta nxisin Islamofobinë në mënyrë aktive, ose të paktën ta shfrytëzojnë atë në mënyrë që të rrisin mbështetjen për Izraelin.
Duke luajtur kartën e “civilizimit perëndimor”, vetë Benjamin Netanjahu e hedh Izraelin në vijën e parë në luftën kundër terrorizmit, siç shkruan në librin e tij të 1986-ës Terrorism: How the West Can Win, “Terrorizmi: Si mund të fitojë perëndimi”.
Fakti që Islamofobia është financuar nga fondacione pro-izraelie në Amerikë, siç janë Fairbrook Foundation dhe Nina Rosenwald’s Gatestone Institute, mund të shpjegohet më mirë duke ju referuar bindjes se thjeshtë frika ndaj muslimanëve e shton mbështetjen ndaj politikave çnjerëzore të Izraelit.
Ekstremistët më të egër si komplotistja Bat Yeor, promovojnë idenë se Europa do të “islamizohet” dhe do të bëhet “Eurabia” – një perspektivë të cilën ajo e lidh qartas me mbështetjen (apo siç e sheh ajo “mirëkuptimin”) ndaj Izraelit.
Në nivelin strukturor, radikalizimi i vuajtjes së palestinezëve nën pushtimin Izraelit, diskriminimi dhe krimet e luftës, bën që ata të dehumanizohen në sytë e një pjesë të madhe të mediave botërore.
Ata punojnë për të zhvlerësuar jetët e palestinezëve e për t’i bërë ato të lira.
Në fakt, demonizimi i një armiku universal musliman, të egër e imagjinar, u jep mundësinë sionistëve të krahut të djathtë të arsyetojnë pothuajse çdo gjë – përfshirë masakrën e 500 fëmijëve në Gaza nga Izraeli verën e kaluar, duke i paraqitur muslimanët si irracionalë, që e duan vdekjen më shumë se fëmijët e tyre, të cilët i përdorin me dashje si mburoja njerëzore.
Diskursi mbi “radikalizmin” dhe “ekstremizmin islamik” na ofron teori pseudo-akademike të cilat mundohen të globalizojnë dhe shpjegojnë me anë të ideologjive kontekstin e veçantë politik dhe socio-ekonomik që ushqen dhunën në Palestinë.
Kështu që, te sionizmi dhe Islamofobia gjejmë dy lloj idesh, të cilat nuk janë sinonime të njëra-tjetrës, por që shpeshherë ushqehen nga i njëjti mjedis.
Lidhja midis tyre është një martesë e leverdishme interesash, e përbën një përzierje helmuese.
