Gjenocidi çerkez, i njohur edhe si Cicekun (Цыцэкун, lit. ’masakra’) nga çerkezët, përfshinte vrasjet e mëdha sistematike, spastrimi etnik dhe dëbimin e 800,000–1,500,000 çerkezëve muslimanë (minimumi 80–97% e popullsisë) nga atdheu i tyre, Çerkezia, pas Luftës Ruso-Çerkeze (1763–186). Shumica e çerkezëve u vranë ose u internuan, megjithëse një pakicë u vendos në moçale; të tjerët që pranuan rusifikimin mbetën. Është raportuar se gjatë ngjarjeve forcat ruso-kozake kanë përdorur metoda të ndryshme, si shqyerja e barkut të grave shtatzëna. Gjeneralët rusë si Grigori Zas i përshkruanin çerkezët si “ndyrësira nënnjerëzore” dhe justifikuan vrasjen dhe përdorimin e tyre në eksperimente shkencore, duke lejuar ushtarët rusë të përdhunonin fëmijët dhe gratë çerkeze.
Vetëm një përqindje e vogël që pranoi konvertimin në krishterim, rusifikimin dhe zhvendosjen brenda Perandorisë Ruse u kursye. Popullsia e mbetur çerkeze që refuzoi u shpërnda në mënyra të ndryshme. U zhvendosën me forcë dhe shumicën e kohës, u torturuan dhe/ose u vranë në masë. Si rezultat, një pjesë e madhe e popujve indigjenë të rajonit u spastruan etnikisht. Popujt e planifikuar për largim ishin kryesisht çerkezët, ubihët dhe abazinët, por edhe popujt e tjerë myslimanë të Kaukazit u prekën në një farë mase.
Një dëbim masiv filloi kundër popullsisë së mbetur para përfundimit të luftës në 1864 që më pas u përfundua kryesisht në 1867. Nuk dihet saktë numri i të dëbuarve që vdiqën gjatë procesit. Disa vdiqën nga epidemitë mes turmave të të dëbuarve, si në pritje të nisjes ashtu edhe teksa lëngonin në portet e tyre osmane të Detit të Zi pas mbërritjes. Të tjerë u vranë kur anijet në lëvizje u fundosën gjatë stuhive. Llogaritjet, duke përfshirë ato që marrin parasysh shifrat arkivore të vetë qeverisë ruse, kanë vlerësuar një humbje prej 95–97% të kombit çerkez në proces. Njerëzit e shpërngulur u vendosën kryesisht në Perandorinë Osmane.
Burimet thonë se rreth 1.5 milionë çerkezë u detyruan të largoheshin në total, por vetëm gjysma mundën të arrinin në tokë. Arkivat osmane tregojnë rreth 1 milion emigrantë që hynë në tokën e tyre nga Kaukazi deri në vitin 1879, me gati gjysmen e tyre që vdiqën në brigje si pasojë e sëmundjeve. Nëse arkivat osmane janë të sakta, kjo do ta bënte atë mërgimin më të madh të shekullit të 19-të, dhe në të vërtetë, në mbështetje të arkivave osmane, regjistrimi rus i vitit 1897 regjistron vetëm 150,000 çerkezë, një e dhjeta e numrit fillestar, të mbetur ende në këtë moment rajon i pushtuar.
Që nga viti 2021, Gjeorgjia ishte i vetmi vend që njohu gjenocidin çerkez. Rusia mohon në mënyrë absolute gjenocidin çerkez dhe i klasifikon ngjarjet si migrim (rusisht: Черкесское мухаджирство, lit. ‘Migracioni çerkez’). Nacionalistët rusë në rajonin e Kaukazit vazhdojnë të festojnë ditën kur nisi deportimi çerkez, më 21 maj, çdo vit si një “ditë e shenjtë pushtimi”. Çirkezët përkujtojnë çdo vit 21 majin si ditë zie në përkujtim të gjenocidit çerkez. Më 21 maj, çerkezët në mbarë botën protestojnë kundër qeverisë ruse, veçanërisht në qytete të mëdha si Stambolli dhe Amani.
