Vizita e kryeministrit të Serbisë në Rusi, ka shërbyer si një moment i përshatshëm për të shpalosur planet që kanë rusët që nën pretekstin e “dashurisë vëllazërore” me serbët, të rrisin ndikimin e tyre mbi Ballkanin, po edhe mbi Evropën.
Nga moria e deklaratave zyrtare e jozyrtare që janë dhënë me këtë rast, vëmendjen më së shumti na e tërhoqi një intervistë e akademikes Jelena Guskova, dhënë gazetës serbe “Novosti” dhe një tjetër e kryetarit të Komitetit të politikës së jashtme të Dumes ruse, Aleksej Pushkovit, dhënë gazetës serbe “Politika”. Jelena Guskova në cilësinë e drejtuese së Qendrës për hulumtimin e krizave te reja te Ballkanit (vetëm shikojeni me kujdes se çfarë strukturash ka ngritur Akademia Ruse e Shkencave, pra për hulumtimin e krizave të reja të Ballkanit!) ka treguar se është arritur marrëveshje për bashkëpunim ushtarak ndërmjet dy vendeve dhe ka sugjeruar se duhet të zgjerohet edhe më tutje baza ushtarake ruso-serbe në Nish, për të mbuluar tërë Ballkanin me funksionet e veta!
Sipas akademikes ruse Guskova, mjetet e blinduara “Llazar” të armatës serbe, do të pajisen me topat rusë më modernë, “Shipunov”, sikundër që avionët serbë do të rimontohen në Rusi. Akademikja që mirret me llojet e armëve që do të shiten e do të blihen ndërmjet Rusisë e Serbisë, (akademikët tanë nuk përzihen fare –madje as në puët e veta!) ka riktheksuar edhe qëndrimin e vjetër dhe të prerë rus kundër anëtarësimit të Serbisë në NATO. Rusisë i konvenon i ashtuquajturi “neutralitet” i Serbisë, sepse në atë mënyrë e mban Serbinë më lehtë për vete, të lidhur pas qerres së vet.
Një temë tjetër që ka lancuar Guskova dhe që ka të bëjë me taktikat e fshehta ruse për destabilizzmin e Ballkanit dhe faktikisht me ndëshkimin e shqiptarëve, është ajo e “transferzales së gjelbër”. Sipas saj, “ përpjekja për realizimin e atij qëllimi, me siguri do të ndodhë. Dhe dëshiroj që Serbia të jetë e gatshme. Dhe jo vetëm Serbia, po edhe Maqedonia e Mali i Zi.” Në këtë mënyrë ajo e skicon hartën e interesave ruse, Serbia, Maqedonia e Mali i Zi, që u dashkan të mbrohen nga xhihadizmi, natyrisht duke e ekspozuar pjesën tjetër të Ballkanit, kryesisht territoret shqiptare si vatra të tij, për të përligjur më tutje masat që duhet të ndërmirren për çrrënjosjen e xhihadizmit. Nga këto propozime e skicime të politikave ruse, të lancuara nga një person i botës akademike, i cili merret me shumë sukses me llojet e armëve që tregëtohen dhe me nxitjen “akademike” të krizave ballkanike, bëhet e qartë se taktikat ruse do të jenë për mbajtjen e Serbisë në sferën e vet të ndikimit në njërën anë dhe për ekspozimin e Kosovës si vatër e ekstremizmit të dhunshëm (xhihadizmit, sipas saj) për të propozuar më tutje rikthimin e Kosovës nën sundimin serb.
Sipas doktrinës putiniane, për ta mbajtur nën kontroll “transferzalen e gjelbër”, duhet që edhe Republika Srpska të mbetet e fortë dhe ta mbajë Bosnjën peng të sajën, për ç’arsye Putini edhe ka miqësi speciale me Millorad Dodikun.
Ndërsa, intervista e Aleksej Pushkovit zbulon disa finesa politke, që e plotësojnë kuadrin ku po zhvillohet aktualisht politika ruse ndaj Ballkanit. E para, Pushkovi pohon se Serbia është prioritet për Putinin. Nga ajo që dihet tashmë për Putinin, është e qartë se ai politikat që i ka prioritet, synon t’i realizojë me dhunë, me luftë. Kështu ka vepruar në Çeçeni, në Gjeorgji, në Ukrainë, kështu po vepron edhe për ta mbajtur në këmbë regjimin e Asadit në Siri. Prandaj duhet të jetë e qartë se prioritetet e Putinit nuk janë pjesë e debateve teorike, po janë veprime të kombinuara politike e ushtarake, të zbatuara me brutalitet të pashembullt. Pushkovi thotë se “Rusia ka raport të veçantë ndaj Serbisë.
Kur Serbia i drejtohet Rusisë për çështje të caktuara, të cilat janë shumë të rëndësishme, nuk mban mend që Rusia, që kur është Putini në pushtet, ta ketë refuzuar ndihmën.” Pra, Serbia e ka ndihmën bianko nga Rusia e Putinit. Por, edhe Pushkovi ka propozuar disa kufizime për Serbinë: përderisa Guskova ka shfaqur mendimin se Serbia nuk duhet të anëtarësohet në NATO, zyrtari i lartë i Dumes ruse ka propozuar që Serbia të mos anëtarësohet as në Bashkimin Evropian. Pasi që fillimisht ka deklaruar se kjo është punë e vetë shtetit serb, më tutje ka shfaqur dëshirën e vërtetë ruse që Serbia të qëndrojë jashtë BE-së: “Ajo që ne do të dëshironim është që të kemi punë me nje shtet të pavarur, e jo që në bisedat me ju të presim lejen “nga lart”.
Përfundimisht, pas vizitës së Vuçiqçt në Rusi dhe pas këtyre qëndrimeve akademike-politike që zbulojnë dëshirat e vërteta të Rusisë, disa gjëra janë më se të qarta: e para, Serbia nuk do të anëtarësohet në NATO, e dyta Serbia do të taktizojë me Bashkimin Evropian, për të nxjerrr favore financiare e për të akomoduar sa më shumë interesat e saj ne Kosovë e në Bosnjë e Hercegovinë, por për një anëtarësim të plotë në BE nuk do të jetë e interesuar, e treta, Serbia do të jetë kasnece e Rusisë për ta nxitur ekstremizmin e dhunshëm fetar në trojet shqiptare, në mënyrë që nën pretekstin e luftës kundër ekstremizmit të dhunshëm fetar, të futë edhe më thellë ndikimin e saj në Kosovë e në Bosnje e Hercegovinë (BeH), e katërta, meqë Putini e ka prioritet Serbinë, ajo do të inkurajohet edhe më shumë për ta sponzorizuar me të gjitha mjetet e mundshme, jo vetëm financiare e politike, po edhe subversive, dështimin e shtetit të Kosovës.
Kjo nuk do të jetë ndërmarrje edhe aq e vështirë ndaj një Kosove që nuk ka ushtri të veten, që ka një polici që dhunohet nga deputetët e saj dhe që ka një elitë politike, e cila me shumicë duket e dedikuar për luftë të brendshme, deri në vetëshkatërrim. Kjo tendencë e elitës sonë politike për vetëshkatërrim dhe për çuarjen e shtetit tonë drejt dështimit, është prospekt krejt i kundërt me atë që paraqiti akademikja Guskova, lidhur me rolin e rusëve dhe të serbëvëe, për të cilët ajo tha se beson që do ta shpëtojnë botën. Tjetër punë është që një botë që do të shpëtohej nga rusët e serbët, vërtet do të ishte një botë e dhjerë, por edhe prej këtij vetëbesimi absurd mund të mësohet diçka e dobishme: ata që kanë më shumë vetëbesim, bëhen edhe më të fortë. Për këtë arsye e lashë këtë titull kështu, që të mësojnë diçka edhe prej armiqve tanë, pasi që prej përvojave tona të hidhura nuk po mësojmë pothuajse asgjë.
